Van Oxford naar Blackborough

Poeh! Dat was ons het weekje wel! We vorderen goed, maar wel langzamer dan we hadden verwacht.
Het is warm (tussen de 25° en 30°) overdag en de route is zwaar. Berghellingen van 10% tot 20% zijn geen uitzondering. Op een of andere manier zijn de Engelsen niet zo van wegen die langs een hoogtelijn lopen, maar ze gaan recht omhoog en dan weer recht omlaag. Je klimt met een slakkengang naar de top en stort dan als een havik naar beneden. Je voelt bij zo'n afdaling gewoon de zwaartekracht aan je trekken. De benen groeien en de buiken slinken. En hoewel we dit klimmen en storten af en toe verfoeien, genieten we van al het moois om ons heen.
Na Oxford werd het steeds landelijker en stiller om ons heen, al valt het ons wel op hoe intensief zelfs de kleinste weggetjes soms worden gebruikt.
Zondag hadden we ons eerste pechgeval. Zomaar opeens sprong er een spaak in Marks achterwiel. Pang! Meteen een slag erin. Waarschijnlijk een tak die er tussen schoot, maar de boosdoener zagen we niet liggen. We hadden eigenlijk nog een stukje off the road willen fietsen net als eerder die dag over de Ridge Way, een prachtige oude route over de kam van de Lambourn en Marlborough Downs, maar we besloten onze zwaar beladen fietsen verder toch maar niet te veel uit te dagen en gingen verder over de weg.
Gelukkig zit er in Marlborough (waar we op de camping verbleven) een goede én aardige fietsenmaker, die op maandagochtend het euvel meteen even verhielp.
Aan het einde van de dag hadden we moeite met het vinden van een camping. Nummer 1 was gewoon niet meer, nummer 2 was een glampingboerderij geworden, waar je moest reserveren en 20 km later dan gepland hadden we dan toch geluk. Ook camping 3 leek gesloten, maar na nader onderzoek op het informatiebord bleken we er toch gewoon onze tent te mogen neerzetten.
Van dinsdag op woensdag stonden we op de mooiste camping tot nu toe. Ook nu hadden we eerst een camping die niet meer bestond met een groot slot op het hek. Gelukkig vonden we niet veel verderop toch nog een plaatsje. Als enigen stonden we op een enorm veld van een geitenboerin, op ruime afstand van de boerderij. Het uitzicht was wijds. Ons sanitair was een kraantje voor drinkwater, een riviertje als bad en afwasplaats en een openlucht biologische poepdoos en niemand in de buurt te bekennen. Waar vind je nog zoveel eenzaamheid?
Woensdag hadden we voor het eerst echt Engels weer. Grijs en somber met af toe een spat regen maar niets om je regenkleding voor aan te trekken. Eigenlijk best wel eens verkwikkend na al die warme dagen!
Gisteren een rustdag aan de kust bij Bridport. Helemaal goed! Prachtig uitzicht op de zee en de rotsen van de Jurassic Coast, een pub om de hoek met biologisch eten en bier uit de regio, gezellige medecampeerders en lekker weer.
Vandaag weer verder. De heuvels van Dorset en Devon zijn echt een stuk pittiger dan die van Oxfordshire en Wiltshire. Vandaag hebben we voor het eerst een stuk naast de fiets gelopen omdat het echt te steil was. En de temperatuur loopt verder op. Dus houden we het vandaag na 67 km voor gezien. Al met al hebben we er alleen in de etappes al ruim 900 km op zitten. Nog 1 of 2 etappes naar Plymouth.